5. Spotkanie

Within Temptation - All I Need

               Rozmowy jego przyjaciół wpadały jednym, a wypadały drugim uchem, kiedy ze zmarszczonym czołem grzebał w puddingu. Wydawałoby się, że czegoś tam szukał - i może rzeczywiście tak było? Patrząc z boku na przygarbionego Syriusza, można by pomyśleć, iż zapomniał, że odpowiedzi na swoje nieme pytania raczej nie znajdzie w tej słodkości. Bezmyślnie zaczął przeżuwać, zamglonym wzrokiem spoglądając na energicznie gestykulującego Remusa. Wilkołak wyglądał i czuł się o wiele lepiej niż dwa dni temu, kiedy jeszcze leżał w Skrzydle Szpitalnym. Black nawet nie próbował skupić się, aby posłuchać, o czym tak żywo opowiadał Lupin, lecz sądząc po minach pozostałych Huncwotów, nie było to nic wartego uwagi. Jedynie Lily zdawała się podzielać entuzjazm blondyna.

               Podniósł głowę i spojrzał na stół Krukonów, którzy w tym dniu byli wyjątkowo rozbawieni i najgłośniejsi ze wszystkich domów. Każdy każdego przekrzykiwał, jedna grupka chłopaków obrzucała się nawet jedzeniem, więc nic dziwnego, że Sprout, która akurat przechodziła obok ich stołu, zwróciła im uwagę. Syriusz odszukał wzrokiem dziewczyny, której dwa dni temu chciał zabrać naszyjnik. W tej chwili nie wiedział, co nim wtedy kierowało. Westchnął głęboko i w końcu ją odnalazł. Właśnie wstawała od stołu, żegnając się ze znajomymi. Odprowadził ją uważnym spojrzeniem, aż do samych drzwi.

               - Jaką teraz będziemy mieć lekcje? – zwrócił się do Jamesa.

               - Ee, chyba transmutacje… a nie! Ją przecież mieliśmy rano. – Podrapał się po głowie, po czym wzruszył ramionami. – Nie ma zielonego pojęcia. Lily?

               Rudowłosa przerwała rozmowę z Alicją i spojrzał na Pottera, unosząc brwi.

               - Obronę przed czarną magią – odpowiedziała.

               - Z kim? – dopytywał się Black, grzebiąc w puddingu.

               - Z Krukonami – odpowiedział mu Remus, sięgając po knedla.

               Łapa pokiwał głową, mrucząc ciche podziękowanie i ponownie wpatrzył się w deser. Dzisiaj była idealna okazja, aby ponownie złapać dziewczynę. Miał nieodparte wrażenie, że w jakiś sposób była połączona z odkrytą przez niego komnatą i Ślizgonką z fotografii. A nawet, jeśli nie udałoby mu się z niej wyciągnąć jakiś pożytecznych informacji, musiał przynajmniej zdobyć kluczyk. Był pewny, że otworzyłby nim szkatułkę, w której, prawdopodobnie odnalazłby odpowiedzi na pytania.

               Ukradkiem spojrzał na torbę, w której znajdował się dziennik zabrany z komnaty. Wczoraj nie miał czasu, ale dzisiaj musiał go dokładnie przejrzeć i przeczytać od deski do deski. Być może uda mu się znaleźć jakieś zaszyfrowane wiadomości, czy coś w tym stylu. Pomyślał, że dobrze by było także zajrzeć do biblioteki. Autorka dziennika szukała informacji o Pucharze Żywota ponad pięćdziesiąt lat temu, więc może z czasem doszły jakieś książki. I powinien jeszcze raz przegrzebać tajemniczą komnatę w poszukiwaniu wskazówki odnośnie tego, co mogło stać się Anastasii. Czuł, że musi się tego dowiedzieć, inaczej ta sprawa będzie go gnębić do końca życia.

               W tym momencie jednak jego głównym celem było dorwanie blondynki, zanim zaczną się lekcje. Odsunął od siebie na wpół zjedzony pudding.

               - Łapo, wszystko w porządku? Dzisiaj jakoś dziwnie się zachowujesz – zauważył Remus. Pomiędzy jego brwiami pojawiła się niewielka bruzda.

               - Wydaje ci się. – Wzruszył ramionami, wstając. – Idę do łazienki, spotkamy się pod klasą – rzucił przez ramię i szybkim krokiem opuścił Wielką Salę.

               Rozejrzał się, czy nikt go nie obserwuje, po czym wyciągnął Mapę Huncwotów i stuknął w nią różdżką, mrucząc pod nosem magiczną formułkę. Przesunął wzrokiem po korytarzach prowadzących do klasy obrony przed czarną magią, jednak nie znalazł Julie. Nie było jej także w Wieży Ravenclawu. Po dłuższej chwili opornego szukania, zauważył ją na trzecim piętrze nieopodal łazienki dla dziewcząt, w towarzystwie Avery’ego i Mulcibera. Ściągnął brwi, zaskoczony. Czego oni chcieli od Krukonki?, pomyślał, chowając magiczny pergamin i niemal biegiem ruszając w stronę schodów. Pokonywał po dwa, trzy stopnie, odruchowo omijając te obluzowane.

               Kiedy dotarł na miejsce, przylgnął do ściany i wyjrzał zza niej. Juliette i dwójka Ślizgonów znajdowali się stosunkowo blisko, więc nie miał problemów z usłyszeniem ich rozmowy. Wiedział, że powinien już teraz wyjść, ale nie potrafił powstrzymać pokusy przed podsłuchaniem, kiedy widział, że rozmawiają o czymś ważnym.

               - Jak się mają twoi rodzice? – spytał z przekąsem Avery.

               Julie zacisnęła pięści, twarz jednak pozostawała tak samo skamieniała. Właściwie, gdyby nie jej unosząca się klatka piersiowa, Syriusz pomyślałby, że to posąg, a nie dziewczyna, która właśnie stara się nie pokazać, jak bardzo dotknęły ją słowa chłopaka.

               - Zatrzymujesz mnie w jakiejś konkretnej sprawie, Avery? Naprawdę mam ważniejsze sprawy na głowie niż bezsensowne stanie na korytarzu z dwoma ślizgońskimi półgłówkami – powiedziała sucho, poprawiając torbę.

               Mulciber sięgnął do tylnej kieszeni, skąd wystawała jego różdżka. W tym też momencie, Syriusz postanowił się ujawnić. Juliette spojrzała ponad ramieniem Ślizgonów na niego. Nie był pewny czy to, co wymalowało się na jej twarzy to ulga, czy jeszcze większa wściekłość. Ze zdziwieniem odkrył, jak bardzo go to obchodziło… Czemu go to obchodziło? Wymamrotał ciche przekleństwo pod nosem.

               - Macie jakiś problem? – warknął do wychowanków Slytherinu.

               - Black – parsknął Avery, nie odwracając się. – Nikt cię nie nauczył, żeby nie wtrącać się w nie swoje sprawy?

               Syriusz zignorował drwiące pytanie Ślizgona i stanął przed Julie, lekko ją zasłaniając. Rozluźnił zaciśniętą szczękę, aby nie pokazać, jak bardzo był spięty. Mulciber zaśmiał się krótko i dłonią zatrzymał Avery’ego, który miał zamiar ruszyć w stronę Blacka. Obaj spojrzeli na siebie porozumiewawczo i wpatrzyli się zimnymi oczami w blondynkę, zachowując się tak jakby Gryfona tu w ogóle nie było.

               - Pozdrów wujka – rzucił Mulciber, uśmiechając się enigmatycznie, po czym wyminął Syriusza i Julie.

               Avery jeszcze przez chwilę stał w miejscu, mierząc się wrogim spojrzeniem z Blackiem. Kiedy w końcu obaj zniknęli z zasięgu wzroku, brunet odwrócił się w stronę zdenerwowanej Krukonki. Otworzył buzię, chcąc się spytać, o co im chodziło. Szybko jednak doszedł do wniosku, że tym pytaniem może tylko jeszcze bardziej rozwścieczyć dziewczynę – a to była ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebował, kiedy chciał wyciągnąć z niej jakieś informacje.

                - Nie potrzebnie wtrącałeś się. Dałabym sobie radę - warknęła, dumnie unosząc głowę.

- W to nie wątpię - mruknął, mając w pamięci sytuację, kiedy dziewczyna bez zawahania go uderzyła. - Mam do ciebie pytanie...

- Jak ostatnim razem?

Zignorował jej drwiące pytanie, po czym otworzył torbę i zaczął w niej grzebać. Po kilku sekundach wyciągnął ramkę ze zdjęciem i wcisnął ją w dłonie blondynki. Marszcząc czoło przyjrzała się Blackowi jakby oceniając jego zamiary, a następnie spuściła wzrok na fotografię.

- Rozpoznajesz te dziewczyny? – spytał, obserwując zmiany na jej twarzy.

Nie była już zdenerwowana, czy też zirytowana. Wyglądała na zszokowaną, może lekko zasmuconą. Syriusz cierpliwie czekał, aż dziewczyna się odezwie. Był pewny, że Julie coś wiedziała – musiała wiedzieć.

- Skąd to masz? – spytała, nie podnosząc wzroku.

- Znalazłem w pewnej komnacie, razem z pozłacaną szkatułką, którą, mam wrażenie, uda się otworzyć tym kluczem – odpowiedział spokojnie, głową wskazując na mały przedmiot wiszący na jej szyi.

Dziewczyna odruchowo dotknęła go opuszkami palców, w zamyśleniu spoglądając na zdjęcie. Black ściągnął brwi, zastanawiając się, czy ona także za kilka sekund zapomni o tej fotografii, szkatułce i komnacie. Czy będzie pamiętała tę rozmowę? Może dzięki jakiemuś pokrewieństwu ze Ślizgonką nie zapomni?

- Więc? – Uniósł brwi.

- Rozpoznaję Ślizgonkę – odparła, spoglądając Syriuszowi w oczy. - Ale jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej, musisz przynieść szkatułkę. – Schowała zdjęcie do torby.

- Ale…

- Dzisiaj na Wieży Astronomicznej o północy – rzuciła przez ramię, zmierzając w stronę schodów.

Odetchnęła głęboko, znikając Syriuszowi z oczu. Nim jednak zdążyła pomyśleć o rozmowie, która miała miejsce przed chwilą, poczuła na swoich ustach czyjąś dłoń, potem silna ręka oplotła ją w pasie i pociągnęła do tyłu. Zaczęła wierzgać nogami, próbowała się wyrwać, lecz na porywaczu to najwyraźniej nie zrobiło wrażenia. Bez problemu zaciągnął ją do ciemnego i wąskiego korytarza. Tam przycisnął do ściany i położył ręce na ścianie, po obu stronach jej głowy. Przełknęła głośno ślinę i zmrużyła oczy, starając się zobaczyć osobę, która ją tu zaciągnęła.

- Owen? – zdziwiła się. – Co ty…

- Ciszej – mruknął, po czym rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje. – Słyszałem twoją rozmowę z Blackiem.

Czuła jego ciepły oddech na swojej twarzy, był zdecydowanie za blisko. Wcisnęła się bardziej w ścianę i przygryzła policzki od środka.

- I co?

- Popełniacie wielki błąd. Nie powinniście…

- To nie twoja sprawa – burknęła, opierając dłonie na jego torsie i próbując go odepchnąć. Nie mogła się jednak równać z jego siłą.

- Oj, uwierz mi, że to jest jak najbardziej moja sprawa – warknął, nachylając się nad nią. – I lepiej dla ciebie, żebyś mnie posłuchała, bo…

- Bo co? Czemu to cię tak obchodzi?

Warknął coś niezrozumiałego pod nosem i wykrzywił usta w grymasie. Przez chwilę spoglądał na nią spod przymrużonych powiek, po czym złapał ją za ramiona i przycisnął mocniej do ściany. Syknęła z bólu. Poczuła narastający strach, chciała krzyczeć, ale głos ugrzązł jej w gardle. W tym momencie jedyne, co była zdolna usłyszeć to bicie swojego serca i jego oddech przy uchu. Miała cichą nadzieję, że przypadkowo ktoś będzie tędy przechodził i ich zauważy. Ale czy wtedy nie minąłby ich z uśmiechem błąkającym się na ustach? W końcu, miała wrażenie, że wyglądają jak zakochana para wyznająca sobie miłość w czasie przerwy.

- … bo, uwierz mi, nie chcesz skończyć jak one – wyszeptał złowrogo, szczególnie akcentując ostatnie słowo.

Zbladła. Odsunął się i spojrzał na nią ponuro. Otworzyła buzię, ale szybko uświadomiła sobie, że nie wie, co powiedzieć. Tysiąc myśli kotłowało jej się w głowie, kiedy patrzyła, jak odchodzi szybkim krokiem. Jaki on miał z tym związek? Odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Dłonie zacisnęła na pasku torby, próbując opanować ich drżenie.

Jaki on miał związek ze śmiercią jej krewnej?

*

Zastanawiając się, dlaczego Julie przesunęła spotkanie o godzinę wcześniej, ostrożnie wsadził szkatułkę do torby. Nie była ona duża toteż bez problemu wsunęła się do wnętrza. Wychodząc z komnaty, wyciągnął z kieszeni Mapę Huncwotów. Zauważył Filcha, który szybkim krokiem przemierzał piętro, gdzie był ukryty korytarz, goniąc za Irytkiem. Kiedy woźny w końcu znalazł się  stosunkowo daleko, Syriusz niemal biegiem ruszył w stronę Wieży Astronomicznej.

Miał nadzieję, że kit, jaki wcisnął swoim przyjaciołom będzie wystarczający, aby jutro nie zadawali tysiąca pytań. Nie czuł się dobrze z tym, że ich okłamywał, ale nie miał wyboru. Tłumaczenie im, co chwila tego, co i tak zapomną było niesamowicie wyczerpujące. Poza tym, powiedział im, że idzie się spotkać z pewną dziewczyną, więc, w gruncie rzeczy, nie minął się z prawdą. To, co będą tam robić, było już inną kwestią.

Na wszelki wypadek rzucił jeszcze okiem na Mapę Huncwotów i wtedy poczuł przejmujący chłód. Wzdrygnął się i zatrzymał gwałtownie, po czym ze złością spojrzał na oddalającego się Grubego Mnicha, który wesoło rozmawiał z Jęczącą Wdową. Westchnął zrezygnowany.

- Lumos – szepnął, przysuwając sobie różdżkę do pergaminu, aby lepiej widzieć.

Na jego szczęście, droga prowadząca do miejsca spotkania była czysta. Tylko kątem oka, gdzieś dalej, zobaczył McGonagall zmierzającą do swojego gabinetu.

- Zgaś to, głupcze! – krzyknął rozeźlony portret.

- Już, już – mruknął, chowając mapę. – Nox.

               Pospiesznie ruszył dalej. W głowie tłukło mu się milion myśli. Zastanawiał się, co powie mu Krukonka i co znajdą w tej szkatułce. Może kolejny dziennik? Pierścień? Syriusz miał bardzo wiele pomysłów na to, ale z niewiadomych powodów, wszystkie wydawały mu się infantylne. Ścisnął pasek torby. Nawet nie zauważył, kiedy serce zaczęło mu mocniej bić. Z każdym kolejny krokiem był coraz bardziej absurdalnie podekscytowany. Może rozwiążę jakąś zagadkę, przeszło mu przez myśl. Szybko potrząsnął głową i przewrócił oczami, kiedy uświadomił sobie, że zachowuje się jak dziecko.

               Pokonywał po dwa stopnie na raz i kiedy znalazł się w końcu na miejscu, zauważył, że nikogo tu jeszcze nie było. Przeczesał włosy, podchodząc do barierki. Pomyślał, że trochę się pospieszył, ale kiedy spojrzał na zegarek, okazało się, że akurat wybiła jedenasta. Postawił torbę na podłogę, po czym oparł ręce na barierce i pochylił się. Zamglonym wzrokiem wpatrzył się w korony drzew Zakazanego Lasu.

               W ciągu dziesięciu minut jego wzrok powędrował w stronę torby, co najmniej siedem razy. Nie potrafił powstrzymać niewyjaśnionej siły, która przyciągała go do szkatułki. Czuł, że było w niej coś niesamowitego. Na razie jednak nie mógł dowiedzieć się, co to takiego było, ponieważ Juliette w dalszym ciągu nie było. Spojrzał w roziskrzone niebo, zaciskając szczękę. Coraz bardziej się niecierpliwił. A jeśli nie przyjdzie? W sumie, by się nie zdziwił, bo zakładał, że już dawno zapomniała o ich rozmowie. Drgnął, słysząc kroki.

- Masz szkatułkę? – spytała, zdyszana. Oparła się o ścianę i chciwie zaczęła nabierać powietrza.

Rzucił jej zirytowane spojrzenie, ale schylił się i wyciągnął z torby pożądany przedmiot. W duchu jednak ucieszył się, że Juliette pamiętała. Nie wiedział, jakim cudem, ale na dowiedzenie się przyjdzie jeszcze czas. Przez dłuższą chwilę spoglądał na niego, aż w końcu podniósł wzrok na blondynkę, która niespodziewanie pojawiła się przed nim i oczami jak wielka, szklista kula wpatrywała się w szkatułkę. Podniosła dłoń i opuszkami palców przejechała po wieku.

- Helena Reid była siostrą mojej babki – powiedziała niespodziewanie, zdejmując z szyi łańcuszek z kluczykiem.

- Co? – spytał nieprzytomnie Black.

- Ta Ślizgonka – mruknęła. – W mojej rodzinie to temat tabu. Słyszałam tylko tyle, że po ostatnim roku nie wróciła z Hogwartu. Szukano ją przez bardzo długi czas, ale ona jakby… zapadła się pod ziemię.

Ściągnął brwi, przyswajając jej słowa. Przez chwilę rozważał powiedzenie jej o dzienniku, szybko jednak zrezygnował. Doszedł do wniosku, że najpierw zobaczą, co znajduje się w szkatułce.

- Czy tam, gdzie znalazłeś zdjęcie i szkatułkę, jest coś jeszcze, co mogłoby należeć do Heleny? – spytała, ściskając kluczyk.

- Myślę, że tak.

Pokiwała głową i powoli wsadziła kluczyk do dziurki, po czym bez problemu przekręciła z lekkim zgrzytem. Tak jak Syriusz mówił – rzeczywiście pasował. Oboje spojrzeli na siebie w napięciu, czując, że w jakiś sposób ta chwila zapadnie im w pamięci na bardzo długo. Black obrócił przedmiot w swoją stronę i stanął obok Juliette, aby oboje mieli dobry widok na to, co będzie w środku. Krukonka ostrożnie podniosła wieko, jednocześnie czując jakby to robiła w zwolnionym tempie. Oboje zadrżeli, kiedy temperatura znacznie spadła, mieli wrażenie, że ogłuchli. Nie byli w stanie usłyszeć dotychczas pohukujących sów, a nawet tego, jak oddychali. Świat jakby zamarł.

Im oczom ukazała się mała figurka śmiejącej się czarownicy z różdżką. Zeskoczyła z malutkiego podium i zaczęła tańczyć po dnie szkatułki w takt pięknej melodii, która niespodziewanie zaczęła grać. Była delikatna, powolna, melancholijna. Docierała do najgłębszych zakątków umysłu, oszałamiając lepiej niż Drętwota. Sprawiła, że oboje zapomnieli dosłownie o wszystkim. Ich usta rozwarły się, oczy rozszerzyły i zaiskrzyły jak gwiazdy na niebie.

I wtedy tak jak nagle zaczęła grać, tak i przestała. Nim jednak uczniowie zdążyli się otrząsnąć, wszystko zawirowało im przed oczami, a szkatułka niespodziewanie eksplodowała niebiesko-fioletowym światłem odrzucając ich do tyłu. Dokonała samozniszczenia. Cztery jednocześnie piękne i przerażające snopy światła wzbiły się w górę i odleciały w cztery strony świata, a pozostałe dwa, znacznie ciemniejsze, w kolorze głębokiego granatu, wniknęły w Syriusza i Julie. Po niedawnym wydarzeniu pozostały tylko niesamowicie blade ciała, martwo wpatrujące się w bezdennie ciemne niebo.