7. Pierwsza ofiara

Within Temptation - Shot In The Dark

Wciągnęła powietrze, spoglądając z grymasem i mieszaniną uczuć na leżącego Syriusza. Jeszcze mocniej ścisnęła ramię Owena, boleśnie wbjając w nie paznokcie, lecz chłopak zdawał się tego nie zauważyć. Jego blada twarz wyrażała głęboki szok. Wysunął ramię z ciasnych objęć Julie i podszedł do Gryfona. Nawet nie drgnęła, kiedy Puchon ukląkł przy nieprzytomnym chłopaku i przewrócił go na plecy. Skóra Syriusza była niemal przezroczysta, usta fioletowe, a on sam wyglądał jakby nie oddychał.

               - Trzeba zabrać go do… Julie? – W jego głosie zabrzmiało niedowierzanie, kiedy spojrzał na nią ze ściągniętymi brwiami. – Czemu uśmiechasz się w taki sposób?

               Powinna być zdezorientowana, skonsternowana, ponieważ nie wiedziała, kiedy na jej twarz wpłynął uśmiech… ale czuła jedynie chłodną obojętność i stoicki spokój. Jej myśli zaczęły biec w tym kierunku, co nie powinny. Próbowała się tym przerazić, starał się zmienić uśmiech w grymas, ale miała wrażenie, że odcięto ją od jej ciała i zamknięto w małym pudełku, gdzie przez dziurkę mogła podglądać, co ktoś robił z jej ciałem i umysłem. Skuliła się w sobie, ale zewnętrzna postawa wciąż wyrażała chłód i protekcjonalny dystans.

               - Przecież nie musimy się nim przejmować. To tylko chwilowe omdlenie, więc jeśli go tu zostawimy, wkrótce… się obudzi. – Stanęła nad nimi, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

               - Merlinie, już kompletnie oszalałaś. Czy ty siebie słyszysz? Jeśli nie chcesz pomóc, to odsuń się i nie przeszkadzaj – warknął, z łatwością przerzucając sobie Syriusza przez ramię.

               Zignorowała go i otworzyła mu drzwi. Opuścił pomieszczenie, cały spięty, nawet na nią nie patrząc. Szła tuż za nim, z nienawiścią spoglądając na nieprzytomnego bruneta. Zastanawiała się, dlaczego stracił przytomność i czy powód, dla którego to się stało, był śmiertelny. Nie ukrywała, że miała nadzieję, iż był. Ręka niesamowicie ją świerzbiła na myśl o różdżce spoczywającej w kieszeni. Przygryzła wargę. Ale nie mogła tego zrobić. W jakiś niewyjaśniony sposób obecność Owena ją przed tym powstrzymywała.

 Jej uśmiech zbladł, kiedy Julie w końcu otrzeźwiała i zdała sobie sprawę, że znowu może kontrolować swoje ciało. Pozostała jednak obojętna, obawiając się, że inaczej puściłaby w stronę Blacka zabójcze zaklęcie.

               Niedaleko Skrzydła Szpitalnego, poczuła, że dystans pomiędzy nią a Owenem był niesamowicie duży i mimo wszystko nie spodobało jej się to, bo zrozumiała, że bez niego będzie zgubiona. Tylko on miał pojęcie o tym, co się stało i tylko on mógł pomóc jej… im.

               Zabij go.

        - Zamknij się! – krzyknęła, zakrywając uszy dłońmi.

               Owen zatrzymał się i spojrzał na nią z mieszaniną zaskoczenia i troski.

               - Julie, co ty wyprawiasz? – spytał, rozglądając się po pustym korytarzu z roztargnieniem.

               - Nic… - Zwinęła dłonie w pięści i spuściła ręce wzdłuż ciała w geście zrezygnowania. – Zanieś go do pielęgniarki – powiedziała cicho, opierając się o ścianę.

               Chłopak jeszcze przez chwilę stał w miejscu jakby zastanawiał się, co miał zrobić. Ostatecznie, westchnął głęboko i rozkazał jej, żeby tu na niego poczekała, po czym szybkim krokiem odszedł.

               Odczekała, aż zniknie jej z pola widzenia, po czym niemal biegiem ruszyła w stronę Wieży Ravenclawu, całkowicie ignorując jego rozkaz.

*

               Otworzyła oczy w momencie, kiedy na zegarze wybiła godzina pierwsza. W pomieszczeniu słychać było równomierne oddechy innych współlokatorek, co jakiś czas jedna z nich pochrapywała bądź mamrotała coś przez sen. Dormitorium oświetlał księżyc, dzięki czemu Julie wyraźnie widziała swoje koleżanki. Zadrżała, odczuwając przejmujące zimno. Podniosła się do pozycji siedzącej i potarła ramiona, czując jak wyskakuje jej gęsia skórka. Z grymasem, dostrzegła, że ktoś nie zamknął okna na noc.

               Niechętnie opuściła łóżko i zatrzasnęła okno z głuchym hukiem. Zanim ponownie położyła się spać, schyliła się po kołdrę, którą najwyraźniej skopała podczas snu. Przeczesała włosy, rozglądając się w poszukiwaniu… czego ona właściwie szukała? Z głębokim westchnięciem, opadła na łóżko i odruchowo podniosła dłoń do dekoltu, ale niczego tam nie było. Klucz, który jeszcze niedawno mocno ściskała, aby mieć pewność, że wciąż tam był, zaginął. Albo został zniszczony.

               Zamyślona, spojrzała w okno, na jaśniejący księżyc i gwiazdy ukryte w jego chwale. Ogarnął ją melancholijny nastrój, pozwoliła myślom płynąć swobodnie i niknąć w najgłębszych czeluściach jej umysłu. W miarę upływu czasu poczuła, jak senność ją opuszcza – wypełniła ją dziwna energia, tak silna, że miała wrażenie, iż jaśnieje.

               Ciekawe, co z Syriuszem, wychwyciła jedną z myśli i uczepiła się jej tak mocno jakby wypuszczenie jej miało spowodować nagłą śmierć.

               Idź sprawdzić.

               Zmarszczyła czoło, stwierdzając, że po raz pierwszy to coś miało rację. Założyła ciemnozieloną bluzę z kapturem, która leżała na krześle i chwyciła różdżkę z szafki nocnej, po czym po cichu, na bosaka, opuściła pomieszczenie.

               Dopiero, po zbiegnięciu po schodach i zatrzymaniu się na zimnej podłodze, zaczęła wyklinać się za to, że zapomniała butów. Machnęła krótko różdżką i przywołała nieco zabłocone granatowe adidasy. Szybko je założyła i wcisnęła sznurówki do środka. Ruszyła powoli, rozglądając się uważnie, aby przypadkiem nie natknąć się na jakiegoś nauczyciela, Filcha, czy panią Norris.

               Przez to, że wcześniej nie zaczekała na Owena na korytarzu, nie wiedziała, w jakim stanie był Black i czy już nie wrócił do Wieży Gryffindoru. Westchnęła zirytowana, miała ochotę walnąć się w głowę za tamą ucieczkę. Po co to zrobiła?

 Kiedy zauważyła w ciemności znajome żółte ślepia, zatrzymała się i zaczerpnęła powietrza. Rozejrzała się, aby upewnić się, że Filcha nigdzie nie ma, po czym zacisnęła dłoń na różdżce i rzuciła w kotkę zaklęcie, które unieruchomiło ją na kilka minut, po czym ukryła ją za posągiem. Odchodząc szybkim krokiem, nie obejrzała się.

               Po kilku minutach była już przy łóżku Syriusza. W pomieszczeniu znajdowali się tylko oni, a panująca tu cisza, przerywana, co jakiś czas pochrapywaniem Blacka, trochę ciążyła Julie. Wiedziała, że musiała uważać, bo choćby najmniejszy hałas mógłby zbudzić pielęgniarkę, która miała niesamowicie dobry słuch.

               Spojrzała na spokojną i bladą twarz Syriusza. Na jego widok czuła czystą irytację i furię. Gorąco rozprzestrzeniało się po jej ciele za każdym razem, kiedy choćby o nim pomyślała. Zacisnęła usta i przejechała opuszkami palców po jego policzku. Mimowolnie uśmiechnęła się zjadliwie, jej chłodne oczy zabłyszczały złowieszczo.

               - Taki piękny – szepnęła cierpko, przechylając głowę. – Szkoda trochę marnować taki cudowny twór natury, a jednak… pod tą zdradziecką powłoką ukrywa się zło w czystej postaci – wysyczała, akcentując ostatnie słowa.

               Wystarczą tylko dwa słowa, aby to zakończyć. Avada Kedavra i po wszystkim, pomyślała.

               Chwilę później odkryła, że jej usta od kilku sekund układają się i wypowiadają w kółko te same wyrazy niczym złowrogą mantrę. Odsunęła się i z błyskiem w oku spojrzała na różdżkę skierowaną w dół. Wystarczy ją tylko lekko podnieść, aby…

               - Panno Hartley, co panienka tu robi? Na Merlina, jest druga w nocy! – powiedziała zbulwersowana pielęgniarka, podpierając się pod biodra.

               Blondynka znieruchomiała i kompletnie zdezorientowana rozejrzała się po Skrzydle Szpitalnym, ostatecznie zawieszając wzrok na niskiej kobiecie w średnim wieku, z rozczochranymi blond włosami. Nabrała powietrza, nie wiedząc, co powiedzieć. Miała wrażenie, że dostała w twarz i przez to obudziła się z transu.

               Kłam.

        Zrobiło jej się gorąco, kiedy wpatrywała się w surową twarz, poznaczoną kilkoma bliznami.

               - Ja… Syriusz jest moim przyjacielem i nie mogłam spać, nie wiedząc, czy nic mu nie jest. Bardzo się o niego martwiłam. Przepraszam – skłamała, starając się użyć jak najbardziej skruszonego tonu.

               O dziwo, pielęgniarka uwierzyła, ponieważ wyraz jej twarz złagodniał. Podeszła do Julie, chwyciła ją za ramię i zaczęła prowadzić w kierunku wyjścia.

               - Pan Black był po prostu osłabiony, nic mu nie będzie. Nie martw się, kochanie,  rano zobaczysz go na śniadaniu. Przekażę mu, że byłaś – poinformowała ją i wypchnęła za drzwi.

               - Dobranoc – burknęła Hartley, ze złością spoglądając na drzwi. Miała ochotę krzyczeć i walić głową o ścianę.

               Co się z nią działo? Czemu chciała zabić Syriusza? I dlaczego była wściekła… ponieważ jej się to nie udało? Pobladła i osunęła się na podłogę, ukrywając twarz w dłoniach. Przez chwilę siedziała nieruchomo, nierównomiernie oddychając i wsłuchując się w ciszę panującą w zamku. Pomyślała, że jeszcze w życiu nie wpakowała się w równie beznadziejną i zagmatwaną sytuację jak ta. Czuła taką dezorientację, że niemal kręciło się jej w głowie.

W końcu podniosła głowę i opierając się o ścianę, wstała. Powoli, ze spuszczoną głową ruszyła w stronę Wieży Ravenclawu. Uznała, że rano musi przycisnąć Owena, żeby powiedział jej więcej. Wiedziała, że on miał w zanadrzu jeszcze inne informacje, których z jakiegoś powodu nie chciał jej wyjawić. Na pewno miał.

*

Kiedy Syriusz wrócił ze Skrzydła Szpitalnego do dormitorium, nie zastał już tam swoich przyjaciół. Chwycił więc torbę z książkami i udał się na śniadanie. W brzuchu burczało mu przez całą drogę, jednak kompletnie to ignorował, rozmyślając o wczorajszym dniu i tym, czego dowiedział się od pielęgniarki.

Nie miał wątpliwości, co do tego, z jakiego powodu Juliette przyszła w nocy do Skrzydła Szpitalnego. Fakt, że spał, wcale nie musiał oznaczać, że jej nie słyszał. Pamiętał dokładnie każde jej słowo, powoli smakował go i… Nie! Potrząsnął głową. Zacisnął zęby. Cokolwiek to było, musiał nad tym panować – w przeciwnym razie nie będzie dobrze, jeśli pozabijają się na oczach wszystkich. Chociaż z drugiej strony…

Mruknął z irytacją i wszedł do Wielkiej Sali. Jego wzrok od razu powędrował ku Juliette, która, zamyślona, wpatrywała się w coś ponad głową siedzącej naprzeciwko niej osoby. W pewnym momencie odwróciła się w jego stronę. Nawet z takiej odległości mógł doskonale zobaczyć złowieszczy błysk w jej oczach i enigmatyczny uśmiech. Odwzajemnił spojrzenie i usiadł obok Jamesa, który, widząc go, zakrztusił się tostem. Remus poklepał go po plecach i z troską przyjrzał się Blackowi.

- Co się wczoraj stało, Łapo?

- Nie wiem, miałem chyba chwilowe niedotlenienie – mruknął, nakładając sobie jajecznicy. – Możemy o tym nie rozmawiać?

Jego przyjaciele westchnęli głęboko, ale już więcej nie poruszyli tego tematu. Zapadła pomiędzy nimi niezręczna cisza, co wśród nich było rzeczą niezwykle rzadką. Nie przeszkadzało to jednak Syriuszowi, który nie miał tego dnia ochoty na jakiekolwiek rozmowy. Pragnął jedynie, aby ten dzień, jak najszybciej się skończył i żeby nie natknął się na Hartley. Oczywiście wiedział, że jak zwykle wszystko potoczy się wbrew niemu.

- Hej, chłopaki – powiedziała Lily, niespodziewanie pojawiając się za Jamesem.

Okularnik uśmiechnął się szeroko i odchylił głowę do tyłu, cielęcym wzrokiem spoglądając na rudowłosą.

- To moja pani, to moja kochanka! O! gdyby mogła wiedzieć, czym jest dla mnie! – powiedział teatralnym głosem James.

Lily spojrzała na niego zszokowana, następnie przeniosła swój wzrok na jego przyjaciół, którzy zaczęli kaszleć, aby ukryć śmiech. Nawet Syriusz, pomimo paskudnego humoru, nie mógł się nie uśmiechnąć, widząc kolejny głupi numer przyjaciela.

- J-James? – zająkała się.

- Cicho! coś mówi. O! mów, mów dalej, uroczy aniele! – kontynuował śpiewnym głosem, uśmiechając się niewinnie.

- Na Merlina, co wyście mu zrobili?! – Położyła mu dłoń na ramieniu i potrząsnęła nim. – James, co ci jest?

- Mamże przemówić czy też słuchać dalej? – Udał, że się zastanawia.

- Wybacz, Lily, wczoraj powiedziałem mu kilka… pouczających słów, a Peter – spojrzał z wyrzutem na Glizdogona – rzucił w niego tą mugolską książką Romeo i Julia, którą akurat sobie czytałem i nie sądziłem, że on weźmie to wszystko do siebie… tak dosłownie. – Kąciki jego ust drgnęły.

- Teraz powinnaś powiedzieć: Bo moja miłość równie jest głęboka
jak morze, równie jak ono bez końca – poinformował ją Potter, unosząc brwi. – No, czekam… -Zacmokał.

- Ogarnij się, Potter, bo nie mam nastroju. I błagam cię, nie cytuj już tego, bo obiecuję, że walnę cię jakąś klątwą – burknęła, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

James zrobił urażoną minę. Przez chwilę wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie powrócił do śniadanie, mrucząc coś pod nosem.

- Więc, czy widzieliście Marlene? Mam do niej ważną sprawę, a nigdzie nie mogę jej znaleźć.

- Przykro mi, Lily, ale nigdzie jej nie widzieliśmy – odpowiedział Remus, uśmiechając się do niej przepraszająco.

Rudowłosa westchnęła zrezygnowana i odeszła. Potter spojrzał za nią z mieszaniną uczuć, po czym odezwał się zbolałym tonem.

- Co ja robię nie tak? Myślałem, że kobiety lubią romantycznych facetów.

- To prawda, ale słowa Romea w twoich ustach brzmią jak kiepski żart – powiedział Remus i uśmiechnął się lekko, widząc wściekły wyraz twarzy okularnika. – Przykro mi, stary, ale najwyraźniej musisz znaleźć inny sposób.

Potter prychnął pod nosem i wstał.

- Idę pod klasę, idzie ktoś?

Syriusz kiwnął głową i obaj ramię w ramię opuścili Wielką Salę. Black widział w oddali Lily, która rozmawiała z kilkoma osobami, bez wątpienia na temat McKinnon. Kątem oka zaobserwował, jak James spoglądał na niego co chwila, otwierając i zamykając buzię jakby chciał coś powiedzieć, ale bał się. Czarnowłosy wywrócił oczami.

- No dobra, Rogaczu, wykrztuś to z siebie.

- Co się dzieje, Syriuszu? – zapytał niepewnie Potter. – Mam wrażenie, że o czymś mi… nam nie mówisz.

- Nic się nie dzieje, naprawdę. Nie mam przed wami żadnych sekretów, w końcu jesteśmy drużyną, no nie? – skłamał, uśmiechając się szeroko, nieszczerze.

- Łapo… po prostu wydaje mi się, że pomiędzy nami wyrasta jakiś mur…

- Teraz będziemy rozmawiać o uczuciach? Serio? – Uniósł brwi.

James wypuścił ze świstem powietrze.

- Tak! Nawet, jeśli będzie trzeba, to cię przytulę! Powiedz mi tylko, co się z tobą dzieje! – Wyrzucił ręce do góry.

Syriusz nie odzywał się aż do momentu, kiedy doszli pod klasę, gdzie zgromadziła się już duża grupka uczniów.

- Wiesz co? Nie czytaj więcej książek, bo mózg ci wyżerają – odparł w końcu Black.

Potter zacisnął usta i oparł się o ścianę. Na jego twarzy widoczna była frustracja. Kiedy dotarła reszta Huncwotów, James rzucił porozumiewawcze i pełne zrezygnowania spojrzenie Lupinowi, po czym zeszli na neutralny grunt i zaczęli rozmawiać o tym, co dzieje się poza murami Hogwartu. Wymieniali się informacjami, jakie zasłyszeli, czy też wyczytali o rosnącym w siłę Voldemorcie oraz o jego poplecznikach.

Syriusz postanowił wziąć udział w rozmowie, aby jego przyjaciele ponownie nie zaczęli się go czepiać. Nie miał zielonego pojęcia, co mógłby im powiedzieć, dlatego starał się zachowywać, jak najnormalniej i omijać wzrokiem Juliette, która stała gdzieś w kącie z koleżanką i rozmawiała z nią o czymś przyciszonym głosem.

W końcu przyszła McGonagall, która, obrzucając ich surowym spojrzeniem, otworzyła drzwi do klasy i gwałtownie odskoczyła do tyłu, z głuchym krzykiem. Wśród innych uczniów dało się słyszeć piski, krzyki, a potem przerażone głosy i szepty. Syriusz przecisnął się do przodu, aby sprawdzić, co wywołało takie poruszenie. Przepchnął się łokciem przez dwóch rosłych Krukonów i wypadł na początek, dosłownie w tym samym momencie, co Julie. Posłali sobie obojętne spojrzenia, a następnie odwrócili głowy. Momentalnie pobladł.

Na podłodze leżała znajoma mu Gryfonka, w kałuży krwi. Jej ubranie zostało postrzępione, kończyny wykręcone pod dziwnym kątem. Żółć podeszła mu do gardła, kiedy zauważył, że głowę oddzielono od reszty ciała. Puste oczy były szeroko otwarte,  usta ułożone w martwym krzyku. Cofnął się o krok, zaciskając usta.

- Marlene! – usłyszał zapłakany głos Lily, która niespodziewanie pojawiła się obok niego. Została jednak szybko pochwycona przez Jamesa, który przytulił ją do siebie i zaczął jej szeptać na ucho. Cała drżała, szlochając.

Wstrząśnięty, przeniósł spojrzenie na poszarzałą twarz Juliette. Przez chwilę wpatrywali się w siebie z niemym porozumieniem, aż blondynka w końcu zerwała kontakt wzrokowy i zniknęła w tłumie uczniów. 

____________

Wow, to sobie zafundowałam urlop 5-tygodniowy O.O Od razu mówię, że nie było to zamierzone i nawet, nie wiedziałam, że aż tyle minęło od dodania ostatniego rozdziału. To straszne... Ale w końcu jestem, z nowym zapałem, bo wreszcie poukładałam sobie wszystko, jak trzeba :D. 

Ostrzegam także, bo już jedna osoba zwróciła mi na to uwagę, że Syriusz i Julie będą zachowywać się naprawdę dziwnie. Jest to całkowicie zamierzone... i mam z tego niezłą radochę. Serio, nie sądziłam, że tak fajnie opisuje się niezrównoważone osoby. 

No dobra, to ja spadam dalej pisać rozdział na drugiego bloga i... naprawdę przepraszam Was za taką zwłokę, o ile jeszcze ktoś to czyta (:

Pozdrawiam!