Prolog

           Ścisnął mocniej różdżkę. Doganiał ją. Jeszcze tylko kilka metrów. Ciężko sapał. Serce niemal wyskakiwało mu z piersi. Czuł wzrastającą nienawiść, frustrację, zawziętość. Rosła w nim agresja, o jaką by się nie podejrzewał. Kumulowało się to w jednym miejscu, czuł, że jeśli się tego nie pozbędzie, oszaleje. A był tylko jeden sposób, tylko jedna myśl, jedno słowo, nietrudne zadanie.

               Dopaść!, syczał umysł.

               Uśmiechnął się zjadliwie. Światło półksiężyca rozświetlało korytarz. Gdyby nie ich ciężkie kroki i oddechy, panowałaby tu względna cisza. Odwróciła się, jej duże oczy na sekundę spoczęły na jego sylwetce. Znacznie przyspieszyła.

               Nie uciekniesz, śpiewała nieznana część jego umysłu.

               Rzucił niewerbalne zaklęcie. Przewróciła się, dzięki czemu zwiększyły się jego szanse. Nim powstała, już był przy niej. Przeturlała się na plecy i wycelowała w niego różdżką, jednocześnie rzucając zimne spojrzenie bladoniebieskich tęczówek.

               - Grasz nie fair – poskarżyła się, nierównomiernie oddychając. Na bladych policzkach pojawiły się czerwone rumieńce.

               Parsknął kpiącym śmiechem.

               - Tak sądzisz? – Pokręcił głową. – Ja gram jak najbardziej fair, słonko. Przynajmniej do teraz.

               Przez jej twarz przebiegł cień zaskoczenia. Szybko jednak ukryła go pod maską obojętności. Nim zdążyła się zorientować, chwycił ją za nadgarstki i mocno ścisnął. Syknęła. Przyciągnął dziewczynę do siebie i postawił na równych nogach. Tylko po to, aby zaraz znów ją z nich zwalić. Jednakże, najwyraźniej była na to przygotowana, bo kiedy się zamachnął, ona zrobiła zgrabny unik.

               - Nie doceniasz mnie. – Uśmiechnęła się słodko.

               Zagotowało się w nim. Chciał, jak najszybciej to zakończyć. Pragnął zadać jej niewyobrażalny ból. Z drugiej strony, pomyślał, miło będzie zmazać jej ten przeklęty uśmiech z dziewczęcej twarzy. Uniósł różdżkę, lecz wyprzedziła go. Z głuchym krzykiem odleciał kilka metrów do tyłu. Opadł na chłodną podłogę, pojękując cicho. Szybko wziął się w garść i rzucił w nią zaklęciem. Bez problemu je odbiła. Było jednak tak silne, że na chwilę ją oszołomiło. To wystarczyło. Prędko znalazł się przy niej. Uderzył ją. Jej twarz wykrzywiła się w grymasie bólu, kiedy upadała. Usiadł na niej okrakiem i przyłożył różdżkę do gardła.

               - Jeden do jednego.

               - To jeszcze nie koniec – wydyszała ochrypłym głosem.

               - Wiem.

          Zaszamotała się, lecz nie miała z nim szans. Przynajmniej tak myślał do chwili, w której nie przewróciła go na plecy. Teraz była górą i dzierżyła jego różdżkę. 

               - I co teraz? – spytała, unosząc wyzywająco brwi.

__________

Cóż tu powiedzieć? Założyłam nowego bloga, ponieważ do głowy wpadł mi pewien pomysł, którego nie potrafiłam się pozbyć. Historia o Syriuszu Blacku i o... no zobaczycie niedługo :). W każdym razie, nie spodziewajcie się tu zobaczyć na każdym kroku pozostałych Huncwotów, Lily czy Severusa, ponieważ w tej historii nie są oni znaczący. Wymyśliłam jednak taką historię, że mam nadzieję, iż Was nie zanudzę ;). 

Podstrony powinnam uzupełnić do końca tygodnia. Natomiast daty ukazania się pierwszego rozdziału jeszcze nie znam, ale po prawej stronie w zakładce Prorok Codzienny pojawiła się już zapowiedź.

O, i żeby nie było nieporozumień - prolog nie jest początkiem historii ani też końcem :).